Mijn interpretatie: projecten als motor

Ik lees de uitkomsten net iets anders. De laatste jaren is de transformatieopgave van de vastgoedportefeuille weer sterk op de voorgrond gekomen. Denk aan nieuwbouw, verduurzaming en verbetering van bestaand vastgoed, aangejaagd door de Nationale Prestatieafspraken en de woondeals.

Het gevolg: corporaties hebben steeds meer vastgoedprojecten onderhanden. Afdelingen vastgoedontwikkeling, die eerder waren afgebouwd, worden weer opgebouwd. Veel kennis en ervaring is in die periode echter verloren gegaan en moet nu worden ingehuurd. Een ontwikkeling die mede voortkomt uit de grilligheid van de politiek.

Te veel aandacht voor de ‘wat’-vraag

In de vastgoedsturing gaat nog altijd veel aandacht uit naar de vraag wat er moet gebeuren (het Portefeuilleplan). De vraag hoe blijft onderbelicht. Terwijl juist het transformeren van vastgoed, via renovatie of sloop/nieuwbouw, een kwestie van een lange adem is. Besluit een corporatie om een complex aan te pakken, dan duurt het vaak minstens vijf jaar voordat een aannemer daadwerkelijk aan de slag gaat. Daardoor blijven veel plannen in deze periode (toevallig ook de dPi-periode) vooral bestaan op papier. Een goed Portefeuilleplan gaat daarom uit van de projecten die al zijn gestart en voegt daar scenario’s voor de langere termijn aan toe.